The Bonnie Blues - Truck Stop Cutie Plain Air De Luxe Burcht (Zwijndrecht) (08-08-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: The Bonnie Blues - Truck Stop Cutie © Rootsville 2024

Overal ten landen poppen zomerbars en evenementen uit de grond alsof het paddenstoelen waren. Gelukkig is er nog Facebook om dingen te zien verschijnen waar je anders niets van zou gehoord hebben. Zo passeerde gisteren het evenement “Plein Air De Luxe”, buitenevenement met Truck Stop Cutie en The Bonnie Blues. Te zeggen dat de programmatie van dit evenement bij alle bakkers op de broodzakken staat gedrukt. Enfin, niet getwijfeld en richting Burcht in mijnen bluesmobiel.

Mooie locatie op de speelweide van de school met lampionnekes, ligzeteltjes en koud bier. Enfin alles tot in de puntjes geregeld. Met een frisse pint in de hand was het wachten tot Truck Stop Cutie de spits van de avond zou afbijten.

Truck Stop Cutie (wat eigenlijk de naam is van een song van The Willis Brothers) is synoniem voor fun en ambiance. Na een passage in De Casino en op Goezot was ik een overtuigde fan geworden. Vier gasten verenigd door de liefde voor Americana en Outlaw Country Music. Dat is waar Truck Stop Cutie om draait! Alle leden verdienden hun sterren en strepen door in verschillende bands door heel Europa te spelen. En één ding hebben ze zeker gemeen… Plezier hebben op en naast het podium.

Ze spelen liedjes waar ze van houden van hun favoriete country-picking honky tonk-helden aller tijden, gemengd met een paar originele Truck Stop Cutie-nummers. Met leden van Motel Men, Moonshine Reunion, Johnny Trash en The Rusty Nails in de geleding staan hier klasbakken van jewelste op het podium. De Cuties bestaan uit Wim Geysels: Upright Bass en zang, Wan De Brabander: akoestische gitaar en zang, Steven Hollanders: elektrische gitaar en zang, Koen Verbeeck aka Johnny Trash: drums en zang en Bouke Cools: Pedal Steel, banjo en zang. Tijd om onze cowboyboots aan te trekken.

Vurig van start met het gekende ‘Move It On Over’ en ‘That’s What I Get’ en de ambiance zat er al goed in. De mannen amuseren zich dat is meer dan duidelijk. Zonder pauze verder met ‘Driving Nails’ en twee songs van eigen makkelijk met ‘Trip To ¨Paradise’ en ‘Vintage Trouble’. Het is genieten geblazen in een ondertussen volgelopen speelweide.

En de trein dendert verder met ‘Driving My Life’ van Eddie Rabbitt, ‘What I Don’t Know’ en ‘I Swear To God’. Ondertussen zag je het al aankomen, we kwamen aan het einde van deze, alweer, knappe set. En de jongens verlieten ons met twee fijne songs ‘Have You Ever Seen The Rain’ en de knaller om af te sluiten met 'There's A Guy Works Down The Chip Shop Swears Is Elvis' eentje uit 1981 van Kirsty MacColl. Dit is muziek waar een mens blij van wordt.

Als hoofdschotel kregen we deze avond The Bonnie Blues op ons bord. Persoonlijk was dit de eerste keer dat ik deze dames aan het werk zou zien, maar collega Freddy is zeer enthousiast over dus was ik heel benieuwd wat dit zou geven. Met Nele Paelinck op viool bestaan deze 'Bonnie Blues' ook nog uit Laura Vanden Heede op gitaar en Juno Kerstens op contrabas.

Iedereen klaar toen Nele een vrijwilliger vroeg om zich te ontfermen over het “Applaus” bord, doch gezien niemand reageerde zette ze het dan maar vooraan het podium en werd gestart met ‘Oud België’ en onmiddellijk werd een golf humor in gang gezet en dat gingen we voor de rest van de avond terugvinden. Dat samen met de geweldige harmonieën van de drie stemmen en de aanstekelijke swingende muziek. Met ‘Tovenaressen’ stelden de dames zich verder voor en legden ze het accent op hun “speciale” talenten. Schitterend gewoon.

Hierna kwamen we uit bij ‘Crazy People’ en konden de liefhebbers van ealy swing hun hartje ophalen en met het hilarische ‘Bolide’ kregen we er eentje van de Nederlandse cabaretière Brigitte Kaandorp. Beetje kinky over het vrijen in een wagen maar oh zo hilarisch. Nog maar enkele songs ver, maar de dames hadden de weide al in hun binnenzak gestoken. ‘He Broke My Heart’ ging dan weer over gebroken relaties en met ‘There’s No More Corn On The Brazos’ serveerde het trio er ons eentje van The Walkers uit 1970, waar Nele erin slaagde “om zonder problemen” vals te spelen op de trekfluit.

‘Ah Choo Cha Cha’ werd aangekondigd als een ode aan de mensen die lijden aan het hooikoorts-syndroom en de bijhorende danspasjes vervolledigden het geheel. Variété ten top dit optreden. Tijd om een ode te brengen aan de eikels onder ons met het schitterende ‘Serenade For A Jerk’, alvorens te gaan jodelen in Arizona met ‘Arizona Yodler’. Geweldig verhaal waarom het jodelen niet was uitgevonden in Zwitserland en Oostenrijk maar wel door een cowboy in Arizona.

Met ‘My Girls Pussy’ brengen ze ons naar de jaren dertig met Harry Roy & His Orchestra om ons daarna met ‘Stadscoupletten’ terug te brengen naar Wannes Van de Velde. Onze wereldreis ging verder en meer bepaald richting Hawaï en met een dirty song in het “Hawaïaans”. Stilaan kwam het einde nabij en werd het optreden afgesloten met ‘Everybody Wants My Baby’. Niemand wilde echter al naar huis en er werd duchtig om een bisser gevraagd. Dat kregen wij ook met de zoveelste schitterende song ‘Well I Guess’. Bij deze APPLAUS voor The Bonnie Blues!!!

Dit zette dan een punt achter een zeer fijne avond. Leuke muziek voor fijne mensen en meer moet dan niet zijn mannekes!!

Marcel